Oeganda Impact Cluster: Praktijktraining van de Mt. Elgon Hiking Guides

Praktijktraining op Mount Elgon

Mount Elgon is schildvulkaan in het oosten van Oeganda en het kleinere broertje van Mount Kenya en Kilimanjaro. Eens was deze vulkaan, met 24 miljoen jaar de oudste van Oost-Afrika, hoger dan Kilimanjaro. De bergkolos heeft een van de grootste kraters van de wereld en heeft een immense doorsnede van 80 kilometer. Met de lokale wandelgidsen gaan we de berg op om een traverse te maken via het hoogste punt Wagagai Peak op 4321 meter.

Van theorie naar praktijk

Allard en Ben hebben 5 dagen intensief met de 11 deelnemers hun kennis en ervaring gedeeld in en rondom het stadje Kapchorwa. Iedereen staat te popelen om het Nationaal Park in te gaan voor de 4-daagse trektocht die onderdeel is van het trainingsprogramma. Een aantal van hen zijn geboren en getogen op Mount Elgon maar zijn nog nooit de berg op geweest. Er zijn drie routes die via de krater naar de top leiden. In twee groepen maken we de traverse:

• een groep start met Allard bij de ingang van Kapkwai loopt via de Sipi Trail naar de Sasa Trail, eindigend in het bergdorpje Bumasola.
• Ben en Jan doen deze route in tegengestelde richting.

Van de Sasa Trail naar de Sipi Trail met Ben en Jan

Met enige vertraging en wat bureaucratische hobbeltjes start de trekking. Ben, Jan en vijf wandelgidsen waaronder twee van de Uganda Wildlife Authority beginnen aan de steile klim naar het eerste kamp Sasa River Camp op 2900 meter. Twee klanten sluiten bij ons aan, een koppel uit Canada die lid zijn van de Mountain Club of Uganda. Vanuit Bumasola lopen we over de kleine paadjes langs de kleine nederzettingen naar de rand van het nationale park. Een van onze vrouwelijke deelnemers, Immaculate, loopt van het pad af en omhelst de mensen die bij het huisje staan. “This is my father!” We zijn stomverbaasd. Ze woont letterlijk bij de start van de route!

Glijden op de Mount Elgon

Het is een pittige klim. Ben, die de afgelopen dagen al kwakkelde met zijn gezondheid, heeft er veel moeite mee. Hij geeft aan dat zijn energie verdwenen is. De stortbui die even later over ons heen komt helpt hierbij niet. Het pad is een grote plakkende modderbende. De gidsen kunnen meteen aan de slag met het ondersteunen van de klanten, die regelmatig dreigen uit te glijden. Ben vraagt waar het nog acceptabele keerpunt is. Na anderhalf uur bereiken we de escarpment, de klif die we op moeten klauteren. Voorheen werd deze wand The wall of death genoemd, maar na het installeren van een serie ijzeren trappen is het omgedoopt tot The wall of life. Voor Ben is dit het keerpunt. Met pijn in het hart besluit hij om te keren en terug in Kapchorwa te herstellen. UWA-gids Joseph neemt hem mee naar beneden.

Hard werken voor onze aspirant gidsen

Boven de klim begint het magische oerwoud, op deze hoogte de Afro Montane Zone genoemd. Het brede pad slingert door de immense met mos begroeide bomen. Cameron heeft moeite om boven te komen. Ook hij was ziek een paar dagen ervoor en meldt tussen neus en lip door dat hij vijf knie-operaties heeft gehad. Wederom een signaal voor de gidsen om extra alert te zijn op deze gast. Tegen einde van de middag lopen we het kamp binnen. De nacht in de hut is bitterkoud. De gidsen slapen in de kleine hut bestemd voor het ondersteuningsteam van dragers, gidsen en kok. Het vuur houdt ze warm.

Topdag!

We vertrekken vroeg richting Mude Camp op 3500 meter vanwaar we een poging gaan doen om de 4321 meter hoge top Wagagai te bereiken. Cameron geeft aan het rustig aan te doen en in Mude Camp te stoppen. Hij blijft achter met Juma, een gids uit Sipi en een van de meest ervaren gidsen in de groep. Hij coacht Cameron omhoog. De rest gaat in een versneld tempo omhoog met zijn partner Lindsay, die wel een toppoging gaat wagen. Rond 10 uur druppelen we Mude Camp binnen en zetten alvast onze tent op. Een andere groep zal ons vergezellen en we willen de beste kampeerplekken zeker stellen.

Ook Lindsay begint moeite te krijgen met de klim en besluit bij het prachtige Jackson Pool het voor gezien te houden. Immaculate, die zelf al eens op de top is geweest, keert met haar terug naar het kamp. Jan en David (die op 2700 meter woont aan de rand van het nationaal park) gaan door tot de top. David is ontzettend sterk en is intens blij eindelijk op het hoogste punt te staan van “zijn” berg. De afdaling doen we rennend en binnen anderhalf uur staan we weer in het Mude Camp. Onze klanten vinden het niet erg niet naar de top te gaan en genieten van berg, de natuur en de rust. Aan het einde van de middag lopen Allard en zijn groep het kamp binnen na een zware tocht vanaf de andere kant, de Sipi Trail. Na een korte beschrijving is het duidelijk dat het halen van het volgende kamp voor Cameron een hele zware taak zal zijn met zijn gehavende knieën. We bespreken onze zorgen en maken het wederzijdse besluit dat zijn via dezelfde route weer afdalen, samen met Juma en een ranger.

Een dag vol belevenissen

Met een sterk uitgedund team (vijf van de negen zijn teruggekeerd) vertrekken we de volgende ochtend naar het laatste kamp, Tutum Cave Camp. Het is zo’n 25 kilometer met zo’n 1000 hoogtemeters klimmen, ondanks dat dit kamp op 800 meter lager ligt. Er wordt stevig doorgewandeld, maar we genieten van de uitzichten over moorlands en de vele wilde bloemen op onze route. De lucht is kraakhelder en zien in de verte de weidse vlakte van de savanne, bijna 3000 meter lager. Het sterke team met Alex, Immaculate, David en Jan arriveren vermoeid in het kamp. Het metalen dak van de hut blijkt een paar dagen geleden gestolen te zijn en biedt geen bescherming tegen de elementen. Bovendien wordt de hut bezet door boomklipdassen, een klein knaagdiertje dat het ’s nachts op een brullen zet. Jan zet zijn tent op en de gidsen slapen in het met houtvuur verwarmde hutje.

Geslaagd!

De laatste dag knalt het team door het indrukwekkende bos naar beneden. Na een twee uur lopen wordt het einde van de Sipi Trail bereikt. Het was een prachtige leerzame ervaring voor de deelnemers. Ze hebben nieuw terrein op hun berg verkend en hebben moeten omgaan met continue veranderende omstandigheden. Terug in het kamp is het feest en neemt iedereen zijn certificaat met een persoonlijk woord van Allard en Ben in ontvangst.

Lees ook het verslag van de eerste dagen 
Bekijk het fotoalbum op Facebook
Of de verslagen op Instagram