Verslag Trektocht op sneeuwschoenen in de Rätikon (CH)
Geschreven door Eddy van Nijnatten – maart 2019
Terugblik op een geslaagde sneeuwschoenweek op de grens van Zwitserland en Oostenrijk
Zaterdagavond
In Herberge Ascharina hebben we onder het genot van een heerlijke pasta maaltijd kennis met elkaar gemaakt. De sfeer zit er gelijk al goed in!
Zondagochtend
Deze dag beginnen we rustig met de materialen verdelen, inpakken en ik heb een uitleg gegeven over de specifieke uitrusting voor sneeuwschoenwandelen: sneeuwschoenen, pieper, schep, sonde en airbag rugzak. Tegen het einde van de ochtend vertrekken we met 2 auto’s naar de parkeerplaats onder Partnun voor de start van onze trektocht. De weersverwachting voor zondag is prima, af en toe een sneeuwbui en verder (deels) bewolkt.
Daar gaan we met bomvolle rugzakken. Eerst lopen we nog nog een stukje over de brede aangestampte piste, maar bij Untersäss zijn we de beek overgestoken en begint ons avontuur.
Vlak boven Partnun lunchen we in de luwte van een schuur, zodat we genoeg energie hebben voor het laatste, zwaarste, maar ook mooiste stuk van de dag: de stijging naar Gruoben en vervolgens de Gruoben zelf. Een geultje van nog geen 10 meter hoog was net te veel van het goede voor de meesten van ons, maar daar had Allard rekening mee gehouden. In no-time hangt er een touwtje voor de broodnodige steun zodat iedereen uiteindelijk toch vrij makkelijk boven kwam. Daarna volgde een mooie wandeling door de Gruoben met tot slot nog een venijnig klimmetje naar de grenskam. Vlak daar achter lag de Tilisuna Hütte al op ons te wachten!
Gelukkig hoeven we de deur niet uit te graven en waren we in no-time geïnstalleerd.
De nieuwe routine voor de rest van de week: zo snel mogelijk de kachel aan voor de warmte en om sneeuw tot water te smelten.
Witte sneeuw moesten we hebben, niet de gele. Sneeuw scheppen gaat wel zo makkelijk door het keukenraam, want daarachter ligt volop witte sneeuw. Al snel is het goed vertoeven in de hut, want de kachel doet het erg goed, pfff.
Maandag
De voorspelling voor maandag klopt, een koufront zorgt voor onherbergzame omstandigheden: heftige sneeuwbuien, vergezeld van stormachtige windstoten. Geen weer dus om de Sulzfluh op te gaan, maar gelukkig is er genoeg te verzinnen dat we in en rondom de hut kunnen doen.
Uiteraard oefenen we met de pieper en sonde, dat is gelijk ook een stuk serieuzer met weinig zicht en natuurlijk moet er een sneeuwhol gegraven worden. De hoge sneeuwwal bij de voordeur is daar perfect voor, maar zelfs dan kost het nog wel een paar uur voordat je vanuit twee kanten bij elkaar bent en er een ruimte ontstaat die groot genoeg is. Hard werken en een natte bedoening van het zweten en het in de sneeuw liggen, maar gelukkig brand in de hut de kachel volop!
’s Avonds was het tijd voor een kaartspelletje en wel Phase10. Dat duurde langer dan één avond, dus dat is de rest van de week fanatiek gespeeld. Bijkomend voordeel van deze rustdag was dat de twee ‘zieken’ ondertussen met veel slapen weer goed opgeknapt zijn.
Dinsdag
Het weer ziet er goed uit, dus spullen inpakken en kijken of we bij de Lindauer Hütte konden komen. Eerst moeten we echter de ramen uitgraven, zodat we de luiken weer dicht kunnen maken. Terwijl wij aan het graven waren had Carolien al een mooi stijgspoor naar de zon aangelegd en staat ze ons in op te wachten voor de piepercheck.
Tot aan de Sulzfluh gaat het lopen voorspoedig. We stijgen mooi rustig over de bergkam door ongerept terrein met schitterende vergezichten.
Onder de Sulzfluh hebben we vervolgens de rugzakken geparkeerd, zodat we vervolgens lekker licht de laatste meters naar de top kunnen doen. Het waaide stevig, maar wat een uitzicht! Uiteraard maken we bij het grote topkruis een groepsfoto, wat met een Gorillapod en een staalkabel van het kruis uiteindelijk gelukt is.
Terug bij de rugzakken hebben we na kort beraad besloten om te kijken of we door Im Rachen af konden dalen naar de volgende hut. Als dat niet lukt, dan hebben we nog genoeg tijd om weer terug naar de Tilisuna Hütte te lopen. Het eerste stuk van de afdaling gaat voorspoedig, maar daarna wordt het toch te lastig. Indachtig de 3×3 (niet het programma, maar omstandigheden / terrein / groep bepaalt de tocht) besluiten we om te draaien. Dan blijk je ongemerkt toch moeiteloos een heel stuk afgedaald te zijn en is het vervolgens hard werken om door die zachte sneeuw weer terug naar boven te sporen. Daarna is het afdalen en hebben we alle tijd om te genieten en te spelen (Marguerite en Tinka als engeltjes in de sneeuw, Eric die zich laat uitdagen tot een portie sneeuwworstelen met de benjamin van de groep, dat werk 🙂 )
Moe maar voldaan van de mooie dag keren we terug bij de Tilisunahütte, het voelt als thuiskomen!
Woensdag
De vooruitzichten voor vandaag zijn gunstig, dus we besluiten om terug naar Zwitserland te gaan en twee nachten in de Carschina Hütte te verblijven. Woensdagochtend is het echter erg mistig, dus het eerste stuk terug naar de Tilisunapas is nog een hele uitdaging.
Loop ik nu naar boven of naar beneden … ???
Gelukkig kunnen we elkaar niet kwijtraken omdat Willem heel erg goed zichtbaar is in zijn knaloranje skipak. Eenmaal boven worden we aan de Zwitserse kant beloond met uitzicht en een mooi stukje glijden tijdens de afdaling :-).
Het weer wordt steeds beter, waardoor we niet helemaal naar Partnun hoeven af te dalen, maar bovenlangs door kunnen steken. Het laatste stuk trekt het nog even goed dicht en is het flink winderig en koud. Vlak voor de hut trekt het open en met schitterende luchten komen we aan bij de Carschina Hütte. Dick was zo opgelucht dat we bij de hut waren dat hij pardoes de airbag verkeerde trok en hij ineens twee vleugels had :-).
Het was wederom een gezellige hut, deze keer met slaap en leefgedeelte ineen. De WC was helaas buiten en wel op zo’n laag punt dat we nog flink sneeuw moeten ruimen voordat we naar de WC kunnen, maar het goede nieuws is dat we (langzaam) stromend water uit een bron kunnen halen, dus dat scheelt veel sneeuw smelten. De gedroogde maaltijd van Globetrotter is deze avond een stuk pittiger dan normaal, terwijl we toch niet alle kruiden hebben gebruikt, ondergetekende zit zelfs huilend te eten :-(.
Donderdag
Vannacht is het flink gaan sneeuwen, precies zoals voorspeld: na het wakker worden moeten we eerst de WC weer uitgraven …
Aangezien het blijft sneeuwen en er nauwelijks zicht is had het geen zin om naar de Drusator te gaan. In plaats daarvan besluiten we om beneden in de hut te gaan spelen en daar een mooi rondje te lopen. Het eerste stukje afdalen is lekker door de poedersneeuw! Uiteraard kan het beroemde rondje om het rotsblok heen niet ontbreken: hé voetsporen, zijn we hier niet eerder geweest?
Met iets beter zicht kan iedereen zijn eigen spoor terug naar de hut trekken, waarna we lekker pannenkoeken gaan bakken. Gezien de verwachte stijging van het lawinegevaar besluiten we om ’s middags nog af te dalen naar Sankt Antoniën. Dat werd een mooie lange afdaling met glijden, koprollen en zelfs een beek oversteken 🙂
Terug bij de auto’s moeten we ze eerst uitgraven en uit het vak rijden was ook nog een uitdaging. Gelukkig was Toni van Michelshof er ook met zijn bus en hij wist wel raad met ijs onder de auto’s: gewoon gassen en glibberen.
En dan zitten we ineens in een Gasthaus in het dal met een douche en werd er voor ons gekookt.
Wat een luxe!
En ouderwets gezellig, want Käthy en Toni komen na de maaltijd gezellig bij de gasten zitten. Ook twee van de zes St Bernhard honden die ze hebben komen erbij. Een gezellige bedoening daar in de gelagkamer!
Vrijdag
Al snel blijkt dat we met het afdalen de juiste keuze hebben gemaakt, want alle paden in het dal zijn dicht. We kunnen alleen maar over de piste afdalen naar de centrale parkeerplaats in het dal waar we de auto’s voor de zekerheid hebben weggezet. Daardoor hebben we ’s middags in Herberge Ascharina alle tijd om sneeuwpoppen te maken en in de sauna te gaan.
Na de traditionele kaasfondue zat de week er alweer op en duikt iedereen moe maar voldaan en vol met indrukken van een schitterende week voor de laatste keer in een Zwitsers bed, want zaterdagochtend gaat iedereen al weer vroeg naar zijn/haar volgende bestemming.
Iedereen nogmaals bedankt voor de mooie en leuke reis die we er samen van hebben gemaakt!
